Το  Εκκλησιαστικό Λαογραφικό Μουσείο Φιλωτίου και το Πνευματικό Κέντρο της Ενοριακής Στέγης, ανήκει στον ενοριακό Ιερό Ναό της Παναγίας της Φιλωτίτισσας και κείται αντίκρυ της.

Στη θέση του, μέχρι τις αρχές του 18^ου αιώνα, τα κτήματα ανήκαν στην ανιψιά του φεουδάρχη Χρυσάνθου Μπαρότση, την «ευγενεστάτη αρχοντοπούλα κυρία Παντεστού Μπαροτσοπούλα», από την οποία εδωρήθησαν το 1721, στην «Κυρίαν Θεοτόκον την Φιλωτίτισσαν» δια την ψυχικήν σψτηρίαν αυτηνλης και του μακαρίτη του ανδρός της Χρουσή Φρανκοπούλου . Εκεί, αρχικα εκτίσθησαν δυο ελαιοτριβεία, τα κύρια στοιχεία των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα . Οι τέσσερεις χώροι, του κάτω κτηρίου με τις πολλές καμάρες («βόρτα») και τα ανισόπεδα στεγάζουν το προαναφερόμενο Μουσείο. Οι επάνω χώροι (η μεγάλη Αίθουσα Εκδηλώσεων και το Αρχονταρίκι) στεγάζουν το Πνευματικό Κέντρο της Ενοριακής Στέγης.

Οι επάνω αίθουσες εκτίσθησαν πολύ μετά τα ελαιοτριβεία. Το 1838 ελειτούργησε σε αυτές Αλληλοδιδακτικό Σχολείο και ακολούθως κατά διαστήματα το Δημοτικό Σχολείο , για να λειτουργήσει εκεί τελικά μια τάξη (ένα τμήμα), από το 1953 έως το 1960 και λειτουργούν όλα στο μεγάλο Δημοτικό Σχολείο. Για τους λόγους αυτούς, το προαναφερόμενο κτηριακό σύνολο καλείται και «Παλιό Σχολείο»